Mijn eigen restaurant

Er is niets wat mij meer voldoening geeft dan eten. Niet alleen het proeven ervan, maar alles wat daarbij komt kijken. De geur van verse kruiden, het sissende geluid van een pan op het vuur, de eerste snede in een perfect gebakken stuk vlees… eten is voor mij pure beleving.

Maar wat mij écht raakt, is de magie eromheen. De sfeer van een ruimte, het ritueel van een tafel dekken, het warme licht dat over de borden valt en de glimlach van mensen die genieten van wat jij hebt gecreëerd. Dat samenspel van smaken, geuren en emoties. Dat is waar mijn passie begon.

De eerste stap: mijn bijbaan in de horeca

Ik was zestien toen ik mijn eerste stappen zette in de horeca. Het was een klein, gezellig restaurant waar ik begon in de afwas. Geen glamour, geen koksmuts, gewoon veel sop, stapels servies en harde muziek uit de keukenradio.

Toch voelde ik me er meteen thuis. De hectiek, het teamwork, de geur van versgebakken brood en de adrenaline van een volle avond — ik vond het geweldig. Al snel mocht ik doorschuiven naar de bediening. Het contact met gasten vond ik leuk, maar ergens diep vanbinnen wist ik: ik hoor niet aan tafel, ik hoor achter het fornuis.

Wat ik écht wilde, was het eten zelf maken. Experimeren met smaken, nieuwe gerechten bedenken en een menu samenstellen dat volledig mijn signatuur droeg.

Meer verantwoordelijkheid, meer vrijheid

Na een paar jaar ervaring kreeg ik een nieuwe kans. Een ander restaurant bood me een baan aan — en dit keer met meer vrijheid en verantwoordelijkheid. Eindelijk mocht ik me bemoeien met zaken waar mijn hart sneller van ging kloppen: het interieur, de menukaart, de presentatie.

Het eerste wat ik deed, was het lichtplan veranderen. Weg met het felle witte licht dat alles kil maakte; ik wilde warmte, sfeer en intimiteit. Met een paar strategisch geplaatste lampen en veel kaarsen kreeg het restaurant precies die uitstraling waar ik altijd van had gedroomd: een plek waar mensen zich welkom en bijzonder voelen.

De volgende stap was de kaart. Ik wilde dat elk gerecht iets vertelde — een verhaal van herkomst, van ambacht en van liefde voor eten. Ik voegde nieuwe gerechten toe, werkte met seizoensproducten en gaf klassiekers een moderne twist.

Om de nieuwe kaart écht tot leven te brengen, schakelde ik de hulp in van culinaire fotografie in Deventer. De fotograaf begreep precies wat ik bedoelde: geen standaard foodfoto’s, maar beelden die smaak, sfeer en beleving vastlegden. Het resultaat was verbluffend. De gerechten zagen eruit alsof ze zó uit een culinaire glossy kwamen.

Toen de vernieuwde menukaart eenmaal werd gelanceerd, gebeurde er iets magisch: het restaurant zat elke avond vol. Reserveringen stroomden binnen en we moesten vaak al dagen vooruit plannen. Het voelde alsof alle puzzelstukjes eindelijk op hun plek vielen.

De droom komt dichterbij

Tien jaar lang werkte ik in dat restaurant. In die periode groeide ik van jonge kok tot operationeel leidinggevende. Ik wist alles: van de inkoop tot het personeelsrooster, van de wijnkaart tot het dessertbord. En eerlijk? Het voelde al die tijd al een beetje als mijn zaak.

Tot op een dag de eigenaar mij vroeg om even te gaan zitten. Hij keek me aan en zei:

“Ik denk eraan om te stoppen. Zou jij het restaurant niet willen overnemen?”

Mijn hart sloeg een slag over. Dit was het moment waar ik jarenlang van had gedroomd. Mijn eigen restaurant, mijn visie, mijn keuken. Ik hoefde er geen seconde over na te denken.

Van werknemer naar eigenaar

Wat volgde waren twee hectische maanden vol gesprekken met de bank, papierwerk, begrotingen en slapeloze nachten. Een hypotheek regelen voor een horecazaak bleek niet eenvoudig, maar ik was vastbesloten.

Toen het eindelijk rond was en ik de sleutel in mijn hand hield, voelde het onwerkelijk.
Ik liep die eerste ochtend het restaurant binnen, keek om me heen en dacht: dit is van mij.

De geur van koffie, het zachte licht dat door de ramen viel — alles voelde nieuw, maar toch vertrouwd.

Mijn visie: eten als beleving

Vanaf dat moment wilde ik dat alles in mijn restaurant draaide om één ding: beleving. Ik wilde geen plek waar mensen “even kwamen eten”, maar een plek waar ze herinneringen maakten.

Ik zorgde voor een interieur dat rust en warmte uitstraalde, voor muziek die de sfeer versterkte, en voor gerechten die verhalen vertelden. Elk bord dat de keuken uitging, moest liefde uitstralen — van de eerste hap tot de laatste kruimel.

De foto’s die destijds door culinaire fotografie in Deventer waren gemaakt, hingen nu aan de muur. Ze herinnerden me aan waar ik vandaan kwam en waarom ik dit avontuur was begonnen.

Wat ondernemen in de horeca mij leerde

Een eigen restaurant runnen is niet alleen koken. Het is plannen, organiseren, aansturen, luisteren, en soms ook loslaten. Ik heb geleerd dat succes in de horeca niet alleen zit in goed eten, maar in het totaalplaatje.

Het gaat om aandacht — voor de gast, voor je team, voor de sfeer. Om details die samen iets groots vormen. Een schoon glas, een vriendelijk woord, een perfect gepoetst bestek.

En natuurlijk: blijven vernieuwen. Trends komen en gaan, smaken veranderen. Dus blijf proeven, leren en ontdekken.

Terugkijkend met trots

Als ik terugdenk aan die zestienjarige jongen in de afwas, moet ik glimlachen. Ik had toen nooit gedacht dat ik ooit eigenaar zou worden van mijn eigen restaurant. Maar één ding is altijd hetzelfde gebleven: mijn liefde voor eten, sfeer en gastvrijheid.

Vandaag de dag staat mijn restaurant symbool voor alles wat ik belangrijk vind: kwaliteit, warmte en authenticiteit. Het is een plek waar mensen samenkomen, lachen, vieren en genieten.

En elke keer als ik door de zaal loop en gasten zie genieten, weet ik dat ik precies ben waar ik hoor.